♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

دارم سخنى با تو و گفتن نتوانم
وين دردِ نهان سوز نهفتن نتوانم

تو گرمِ سخن گفتن و از جامِ نگاهت
من مستْ چنانم كه شنفتن نتوانم

شادم به خيالِ تو چو مهتابِ شبانگاه
گر دامنِ وصل تو گرفتن نتوانم

با پرتوِ ماه آيم و چون سايه ى ديوار
گامى ز سرِ كوى تو رفتن نتوانم

دور از تو منِ سوخته در دامن شب ها
چون شمعِ سَحَر يك مژه خفتن نتوانم

فرياد ز بى مهريَت اى گل كه در اين باغ
چون غنچه ى پاييز، شكفتن نتوانم

اى چشمِ سخن گوى تو بشنو ز نگاهم
دارم سخنى با تو و گفتن نتوانم

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

محمدرضا شفیعی کدکنی